Gimnastyka to nieistniejąca już sekcja klubu Lech Poznań. Sekcja została założona w 1946 roku, początkowo skupiając tylko mężczyzn. Trzy lata później włączono w jej skład grupę dziewcząt. Ogromne zasługi dla rozwoju dyscypliny w klubie miało małżeństwo Kowalskich, które przez kilkanaście lat pełniło funkcję instruktorów. Najlepszą zawodniczką w historii sekcji była reprezentantka kraju, Aniela Czechlewska. W latach 50. zdecydowanie lepsze wyniki uzyskiwały kobiety, na początku lat 60. pałeczkę przejęli mężczyźni. W 1962 roku zespół męski, zaliczający się do krajowej czołówki został rozwiązany. W ostatnich latach działalności największe sukcesy odnosili juniorzy. Sekcję rozwiązano w 1970 roku na skutek problemów finansowych.
|
Table of Contents
|
Największe sukcesy
- Indywidualne Mistrzostwa Polski – Aniela Czechlewska (8 miejsce – 1952, 7 miejsce – 1953)
- Drużynowe Mistrzostwa Polski – mężczyźni (7 miejsce – 1961), kobiety (8 miejsce – 1961)
Historia sekcji
Powstanie sekcji
Sekcja gimnastyczna została założona w 1946 roku przez: Franciszka Wiertelaka, Józefa i Tadeusza Urbaniaków, Zofię i Walentego Kowalskich, Czesława Sobczaka i Zygmunta Różaka. Grupa ta zorganizowała stary sprzęt i ogłosiła nabór młodzieży do drużyny męskiej. Z powodu braku miejsca w przydzielonej im sali zmuszeni byli jednak poważnie ograniczyć liczbę przyjętych chłopców. Pierwszym kierownikiem sekcji został Franciszek Wiertelak; prowadzenie treningów zlecono Józefowi Urbaniakowi. Sekcja otrzymała salę przy ul. Młyńskiej, w kolejnym roku przeniosła się do sali przy ul. Kolejowej, a potem do sali Wojewódzkiego Ośrodka Szkolenia Sportowego. Dzięki Witoldowi Muszyńskiemu sekcji przyznano niemal kompletne wyposażenie gimnastyczne. Najlepsze wyniki uzyskiwał w tym czasie Zygmunt Różak. W grupie ćwiczyło około 20 zawodników. W 1949 roku Kowalscy doprowadzili do utworzenia sekcji dziewcząt, w której najlepsze były dwie rutynowane zawodniczki: Aniela Czechlewska i Krystyna Nowacka.
Lata rozwoju
W 1950 roku sekcja przeniosła się do Szkoły Podstawowej przy ul. Berwińskiego. W marcu Czechlewska, startując w meczu reprezentacji Poznania i Krakowa, zajęła 1 miejsce wśród zawodniczek I klasy. W czerwcu gimnastycy Kolejarza na zawodach w Zielonej Górze wystąpili po raz pierwszy w konkurencji drużynowej. W tym samym miesiącu podopieczni Urbaniaka wystąpili już w mistrzostwach Polski, zajmując dobre 13 miejsce na 38 startujących drużyn w klasie III. W konkurencji indywidualnej tej klasy 1 miejsce zajęli K. Smolibowski i K. Nowacka. W następnym roku z powodu problemów lokalowych tempo rozwoju sekcji wyraźnie spadło. W tym czasie na stanowisku kierownika F. Wiertelaka zastąpił E. Reiter. Okres ten był czasem pełnego rozkwitu talentu najlepszej kolejarskiej gimnastyczki – Anieli Czechlewskiej. W 1951 roku znalazła się w czołówce ZS Kolejarz, na Spartakiadzie warszawskiej zajęła 16 miejsce. Ponadto wystąpiła w reprezentacji Polski w meczu przeciwko Węgierkom w Budapeszcie.
W 1952 roku kierownictwo sekcji objął Walenty Kowalski, a trójkę instruktorów uzupełnił Kazimierz Majchrzak. W centralnych mistrzostwach ZS Kolejarz Czechlewska zajęła 4 miejsca w I klasie, Komorowska wygrała w II klasie przed koleżanką klubową Klempińską, a Fidlerowiczówna zajęła w III klasie 3 lokatę. W gdańskich mistrzostwach Polski Czechlewska zajęła 8 miejsce, Komorowska w swojej klasie była 5. Czechlewska wystąpiła w meczu przeciwko Francji, a rok później w mistrzostwach była 7. Wśród młodych gimnastyczek duże postępy robiły: Klara Siodło, Elżbieta Skorlińska, Eugenia Przybecka i Halina Januszko. W 1953 roku z grona instruktorów odeszli Urbaniak i Majchrzak, a dołączyła do niego Urszula Łukomska. Z grona ćwiczących ubyła Aniela Czechlewska.
W połowie lat 50. naczelne władze polskiej gimnastyki zreformowały system rozgrywek drużynowych, wprowadzając w miejsce zespołów klubowych reprezentacje okręgów. W najlepszym zespole województwa poznańskiego stałe miejsce miała zapewnione: E. Skorlińska, D. Komorowska, E. Przybecka i H. Januszko. Trzy pierwsze znajdowały się w II zespole kadry narodowej.
W 1958 roku po czterech latach przerwy dziewczęta Kolejarza przegrały zawody o Puchar Zarządu Wojewódzkiego Ligi Kobiet. W tym czasie karierę zakończyło szereg świetnych seniorek, ale za to doskonałe wyniki zaczęli uzyskiwać juniorzy. W 1959 roku w sekcji ćwiczyło 61 zawodniczek i zawodników, z których 5 posiadało klasę I. Czołówkę wśród kobiet stanowiły: J. Sobczykówna, M. Szmytówna i B. Marciniakówna, a wśród mężczyzn: E. Strabel, J. Norek, M. Woźny , J. Ciernioch i J. Skirbiszewski. W tym samym roku Strabel zdobył klasę mistrzowską.
Strabel, Norek, Ciernioch i Woźny znaleźli się w kadrze Federacji Kolejarz, startującej w Mistrzostwach Europy Kolejarzy w Mińsku, gdzie Polacy zajęli 7 miejsce. Tę samą lokatę, ale już jako ekipa klubowa poznańska czwórka zdobyła w katowickich mistrzostwach Polski w 1961 roku. Panie zajęły wówczas 8 pozycję. W 1962 roku przestał istnieć zespół męski. Skirbiszewski i Norek odeszli z Lecha, Ciernioch poszedł na studia, a Woźny został powołany do wojska. Sekcja otrzymała w tym czasie dobrze wyposażoną salę przy ul. Prądzyńskiego, którą jednak szybko trzeba było poddać remontowi. W tej sytuacji salę zastępczą – na aż cztery lata - znaleziono w Szkole Podstawowej przy ul. Słowackiego.
W 1962 roku nowym kierownikiem sekcji został Bogdan Cypryański, sekretarzem Teresa Janiszewska, skarbnikiem Stefan Bączyk, a gospodarzem Edmund Szopka. W następstwie nieporozumień odszedł z sekcji Walenty Kowalski. Pozostała jego żona, Zofia Kowalska, której w grupie dziewcząt pomagali Stanisław Przybył i Wiktor Łączny. W grupie chłopców zajęcia początkowo prowadzili Jerzy Jędrusik i Hieronim Norek, a później Alfred Majchrzak, Mieczysław Woźny i Ryszard Łuszcz.
Wśród chłopców w 1965 roku sklasyfikowanych było 27 zawodników, w roku następnym już 89. Wśród dziewcząt analogicznie 48 i 77. Dobre wyniki osiągali juniorzy i młodzieżowcy. Rok 1968 był kontynuacją dobrej pracy z najmłodszymi. Sukcesem lechitów zakończyły się mistrzostwa okręgu juniorów, w których zajęli I miejsce przed Wartą i Surmą. Tytuł ten zdobyli Ryszard Michalak, Jerzy Przepiórka, Bartłomiej Sobkowiak, Andrzej Szczęśniak i Roman Hibner. W konkurencji indywidualnej mistrzowskie tytułu w tej imprezie zdobyli: w klasie I Grzegorz Grochowski, w klasie II Ryszard Michalak, w klasie III Andrzej Szczęśniak. Uzupełnieniem tych lat były kontakty z gimnastykami NRD i Francji.
Rozwiązanie sekcji
Od 1969 roku zarząd klubu nie był w stanie zaspokoić niezbędnych potrzeb gimnastyków. Brakowało pieniędzy na organizację obozów letnich i zrealizowanie kontaktów zagranicznych, nie było za co kupić nowego sprzętu. W tej sytuacji nie mogąc uzyskać dotacji na działalność sekcji, zdecydowano się w grudniu 1970 roku na jej likwidację. W momencie jej rozwiązania kierownictwo pracowało w następującym składzie: kierownik – Bogdan Cypryański, trenerzy – Zofia Kowalska, Urszula Łukomska, Alfred Majchrzak, Ryszard Łuszcz i Mieczysław Woźny oraz gospodarz – Edmund Szopka.